'Adam' ve 'O'

Açtı Adam’a kapıyı, buyur etti, sustu.

Güldü Adam odasına girdiklerinde. İçi acıdı O’nun. Sustu.

Elini tuttu Adam. Yumruk yapıp sıktığı, tırnaklarını avuç içine batırdığı elinin parmakları içten dışa büküldü bir bir, kırıldılar. Sustu.

Kollarını okşadı parmak uçlarıyla Adam. Çıktı kolları yerlerinden, sallandılar havada bedensizce. Sustu.

Saçlarına dokundu Adam. Berrak düşleri boz bulanık düşüşler oldu; düşünemedi ardından, sustu.

Yanağına bir öpücük kondurdu Adam. Ayrıldı yüzünden, düştü tüm maskeleri; yere çarptılar, un ufak oldular, yok oldular. Sustu.

Adam “Yan!” dedi sonra. Bir an baktı Adam’a itiraz edecekmiş gibi, etmedi. Ardından alev aldı elleri, ateş yayıldı vücuduna; saçları yandı, gözleri eridi; kararmaya başladı bedeni. Adam umursamadı; sadistçe bir haz alarak izledi O’nun yerde umutsuzca debelenişini; O ise can cekişti yerde. Ama sessizdi; dudaklarını bağırmak için aralamadı bile. Boyun eğdi Adam’a, sustu.

Öldükten çok sonra bile, yandı ve yandı yerde; ardında kendine dair hiçbir şey bırakmayana dek alev alev yandı.

Bir kül yığınından ibaretti artık O. Savrulup gidebilirdi, dağılabilirdi dünyanın uçsuz bucaksız köşelerine. Vücutsuz, duygusuz; görülmeyecek izler bırakıp terk eyleyebilirdi diyarı. İsterdi de. Ama izin vermedi Adam. Bırakıp gidebilirdi, gitmeliydi… Gitmedi.

“Doğ!” dedi Adam. Küller kıpırdadı; köz oldu küller, yandılar ve de tekrar; alevler içinde bir bedenin ayakları oluştu önce; gövdesi ardından, kolları ve kafası sonrasında. Alevler söndü, kara etten taze etler doğdu; bir anka kuşu da olabilirmiş bazen insanoğlu.

Ne zaman ki bir ağzı ve dili oldu O’nun; bağırdı bu defa. Kendini tırmalaya tırmalaya, parkeyi yumruklayıp kendini kanata kanata bağırdı. İki büklüm oldu Adam’ın önünde, taptaze bedeniyle… Ve sanki bu dünyada son bir kez sesini duyurabilecekmiş gibi bağırdı; susmayacakmış gibi bağırdı, her şeyi susturacak kadar bağırdı; geceye kendini dinletecek kadar bağırdı.

Kulaklarını tıkadı Adam. O, susmadı; ne daha çok, ne daha az; sesinde hep aynı acının tınısı, haykırdı. Camlar patladı ikisinin üstüne, kesti ikisinin de bedenlerini… Adam kaçtı ardına bakmadan; parkeye pis kanını akıta akıta.

Adamın kaçışından çok sonra bile, O, küllerinden doğduğu yerde; artık fısıltı halini almış sesiyle çığlık atmaya çalışmaktaydı...