Yaklaşık bir haftadır yapmaktan hoşlandığım sadece iki aktivite var; bunlardan biri çılgınlar gibi yemek yemek, diğeri ise yatağıma uzanıp tavanı seyretmek.
Yemek yemenin verdiği sonsuz mutluluk; aldığım kilolarla beraber sonsuz mutsuzluk olarak geri dönmekte bana.
Tavanı seyretmeninse akıp giden zaman dışında pek bir dezavantajı yok. Okula gidip geliyorum, ekmek falan almaya çıkıyorum; bunun dışında saatlerce o beyaz yere bakıyorum, size sıkıcı gelebilir ama bence çok eğlenceli!
Normalde bloga ayırdığım vakti tavanıma ayırdığımdan kelli, kimseyi takip edemedim, yeni yazı yazamadım, affola...
Rejim insanlarının pazar günleri, affedersiniz ama, öküzler gibi yedikten sonra "Bu jübile şekerim, yarın rejime başlıyorum!" demesi gibi; ben de gün itibariyle 7833 kilo yemek yedim, tavan seyretme konusunda kendimi aştım, astigmatlı gözlerimle pıtırcıklarını bile saymaya kalkıştım tavanın. Neden? Jübileydi çünkü bu şekerim, yarın mutlu-mesut-olmasa-da-sorumluluk-sahibi-feanor moduna geçip, hala boşa harcayabiliritem kuvvetle muhtemel olan onca vakti Erasmus sınavı için çalışıp, blog okuyarak geçirmek istiyorum.
Hadi bakalım kısmet! *İşaret parmağıyla alnında bir çizgi çeker* Burada ne yazıyorsa o!
Sevgiler and the saygılar efennim.
8 yorum:
Tüm kalbimle jübileni destekledim:))
Canımın içi.. Sana güveniyorum hem de her konuda.. Sen yavru kuşsun unutma..
hadi bakalım hayırlı uğurlu olsun o halde :)))
ben de gelsem, beraber saysak pıtırcıkları? nasıl olar ki. hıhı güzel olar :D:D
biraz geç veriyorum cevapları, affola :)
//esrik öfke: gelecek pazartesilere :)
//LaL: konuşamıyoruz bir süredir, emin ol çok özledim seni; unuttum sanma tamam mı?
//beenmaya'm: kısmet değilmiş bu seferlik :) gelecek pazartesilere :)
//eğreltim: sanırım arada gerçekten yanımda benimle tavana bakacak birilerine ihtiyacım oluyor. garip ama, öyle.
izleriz bir ara. yeni şarkılar da indirdim, fonda çalar ambient chillout falan.
özledim.
Uzun süredir hiçbir bloga bakmamıştım bakmak da istemedim, buraya biraz göz attım şimdi başka birinin de benim gibi hissetmesi ve yaşaması beni sevindirdi, şaşırttı ve üzdü de aslında. Yat ve tavanı seyret pofh. Sıkılmaya başlamam gerekmiyor mu artık?
Ben de kendimi çikolataya verdim. Her gün kocaman bir paket antep fıstıklı çikolata :) Özel törenlerle yiyorum, öyle ki nestlenin "en sonunda yiycem seni" reklamında beni oynatabilirler. Mutlu ediyor mu sahiden, ondan emin değilim. Ama yine de yenesi bir şey. Jübilende onu eksik etme:)
//lilium: damaaaaak :)))))
hiç eksik etmiyorum :D
Yorum Gönder