Bir Geceliğine Oneiros Olmak... - ( I ) - Uyku

Işıklarımı kapattım, perdelerimi çektim ve sırtüstü uzandım yatağıma. Önce sakinleşmesini bekledim bedenimin; yavaşça aldım nefesimi, tuttum birkaç saniye ve geri verdim aynı yavaşlıkla, defalarca…

Ve karanlık usulca örttü üstümü.

Bu gece, uzun zamandır yapmadığım, yapmaya cesaret edemediğim bir şeyi yapacağım yine. Sonuçlarına katlanabileceğime inandırmaya çalışıyorum kendimi; uyuyamayacağım birkaç gün, yalnız kalmaktan korkacağım, psikolojim alt üst olacak. Olsun, katlanabilirim neticelerine; o duyguyu tekrar yaşamak istiyorum çünkü, değer tüm o külfetlere…

Uyku ile uyanıklık arasındaki ince çizgideyim şimdi, gözlerim kapalı. Tavandan aşağı doğru, göğsümün üzerine sarkan altın renkli bir halat hayal ediyorum; tavandan, duvarın içinden geçip sonsuzluğa karışıyor ve tam bedenimin üstünde, kıpırtısız, onu tutmamı bekliyor.

Hayal ediyorum; kolumu yavaşça kaldırıp halata dokunduğumu, sonra diğer kolumu da kaldırıp halatı iki elimle sıkıca kavradığımı… Acele etmiyorum, sakinim, heyecanlanmamaya çalışıyorum. Kendimi olacağını, duyacağımı bildiğim şeylere hazırlıyorum.

Hayal ediyorum; sıkıca kavradığım halata doğru kendimi ağır ağır çekiyorum. Aşağıda, gitmemi istemeyen bacaklarımın uyuştuğunu hissediyorum. Bir karınca kolonisi yürüyor derimde, tenimi ısıra ısıra, kopara kopara... Başlamasını bekliyorum, çünkü biliyorum, uyuşma her zaman ilk aşamadır.

Hayal ediyorum; bedenim birkaç milim oynuyor yerinden. Ve işte o an ‘çatırtı’yı duyuyorum. Vücudumdaki her bir kemik çatlıyor, kırılıyor, un ufak oluyor sanki. Acı hissetmiyorum, sadece duyuyorum o sesleri; duyuyorum ve korkuyorum. Ardından ‘uğultu’ geliyor; görünmeyen eller kulağımın tam dibine dev deniz kabukları tutuyor; denizler uğulduyor kulaklarımda, dalgalar vuruyor kulak zarlarıma; gözlerimi açmak istiyorum, ama açmıyorum; çünkü biliyorum ki gözlerimi açarsam sona erecek, olmayacak, yapamayacağım, başaramayacağım...

…

Nefes al, tut, ver. Nefes al, tut, ver. Nefes al, tut…

Sakinleş.

…

Hayal ediyorum; milim milim değil santim santim kalkıyor bedenim artık yataktan, görünmeyen eller geri çekiliyorlar usulca, belki de kırılacak kemiğim kalmadı artık ve de; sesler gidiyor, sesler susuyor ve ben doğruluyorum yatağımda; sonra bacaklarımı indiriyorum yatağımdan aşağıya ve ayağa kalkıyorum.

Ardımda ne olduğunu biliyorum; artık onu gördüğümde şaşırmayacağımı da…

Arkamı döndüğümde kendimi görüyorum. Yatağımdayım, derin uykuda. Ölümlü bedenimi izliyorum bir süre, beni ona bağlayan enerjiyi hissediyorum ve gülümsüyorum kendi bedenime; başardım bir kez daha.

Bu gece, yıllar önce yaptığım gibi, evin başka odalarında dolaşmayacağım; ya da son bir senedir yapabildiğimi yapıp, başka insanları ziyaret etmeyeceğim uykularında…

Bu gece Oneiros olmak istiyorum ben, Hypnos’un oğullarından biri olmak istiyorum; bu oyunu oynamak istiyorum.

Dünyanın akışına kendimi bırakmayı değil, kendi rüyama hükmetmeyi istiyorum bu gece.

Derin bir soluk alıyorum, derin bir soluk oluyorum. Gözlerimi kapatıyorum ve hiçliği hayal ediyorum. Gözlerimi kör bir karanlığa açıyorum sonra; sıfır noktasındayım artık her şeyin, efendisiyim hiçliğin.

Bir kere daha kapatıyorum gözlerimi, düşümde düş kurmak için. Kalbim göğsümü parçalayacakmış gibi atıyor ve ben gerçek hayatta hiçbir şeyden alamayacağım hazzı, daha başlangıcındayken her şeyin, rüyamda alıyorum.

Gözlerim kapalı, gülümsüyorum.

Ve başlıyorum…