"Hiç unutmak için kendini paraladığın, ama başaramadığın; yok sayabilmek uğruna yaşadığı ülkeyi bile terk ettiğin; ama nereye gidersen git, onu da yanında taşıdığını fark ettiğin; unutmanın, yok saymanın, kaçmanın imkansız olduğunu anladığın biri oldu mu hayatında?” dedi.
Başımı iki yana salladım; “Hayır.” dedim.
Ben bu gece ayık kafayla, sarhoş kendime yalan söyledim.
Ve, yine; inandırmayı beceremedim.
6 yorum:
inan ki.
yalan her zaman, her koşulda, her şekilde yalandır öyle değil mi...
sen bilmez misin çocuk,
ne der kavafis...
"Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim," dedin,
"bundan daha iyi başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim ülkede."
Yeni bir ülke bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir. Sen gene aynı sokaklarda
dolaşacaksın. Aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda. Başka bir şey umma-
Bineceğin gemi yok, çıkacağın yol yok.
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
Öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.
//damla: neye, niye? olmuyo artık, zorlamicam. bak bir seneyi geçti biz ayrılalı, hala aynıyım. Seviyorum hala. en azından kendime zehir etmiyorum hayatı; listeyi biliyorsun :)
//özlem:evet. yalan kötü bir şey hem.
//zeugma: sanırım kimse inanmadı.
//y.: Bilmez miyim?
İstanbul ilk aşkım sayılır benim. Çok ama çok seviyorum. Ama dönüp dolaşıp oraya gelmek istemiyorum. Kalmak istiyorum ben buralarda. Umarım başarabilirim bunu bir şekilde.
Neden mi?
Önceki yazı..
Yorum Gönder